Penicylina

Alexander Fleming

• Alexander Fleming – szkocki bakteriolog i lekarz. Laureat Nagrody

Nobla w dziedzinie medycyny.

• Data i miejsce urodzenia: 6 sierpnia 1881, Darvel, Wielka Brytania

• Data i miejsce śmierci: 11 marca 1955, Londyn, Wielka Brytania

• Nagrody: Nagroda Nobla w dziedzinie fizjologii lub medycyny, John

Scott Legacy Medal and Premium, Albert Medal

• Żona: Amalia Fleming (od 1953 do 1955), Sarah Fleming (od 1915

do 1949)

• Dzieci: Robert Fleming

• Wykształcenie: Imperial College London, Saint Mary's Campus

(1903–1906), Kilmarnock Academy, University of Westminster

Życiorys

• W 1928 – podczas porządkowania laboratorium oraz usuwania zanieczyszczeń z naczyń –

Fleming zauważył rosnącą na tej kolonii niebieskawą narośl (przypominającą pleśń), której

działanie wydawało się zabijać szkodliwe bakterie. Po kilku latach długotrwałych

eksperymentów odkrył penicylinę G, która działa silnie bakteriobójczo, a łagodnie dla

człowieka. Badania zostały jednak wstrzymane z powodu braku środków finansowych. W

czasie wojny przeniósł się do Stanów Zjednoczonych Tam Uczęszczał do Loudoun Moor School,

Darvel School i Kilmarnock Academy, po czym przeniósł się do Londynu na politechnikę, którą

ukończył w 1897. W 1901 został spadkobiercą dużego majątku i za namową brata podjął studia

medyczne w szkole w Londynie. Początkowo zamierzał zająć się chirurgią, ale znajomi namówili

go by przyjął pracę w grupie badawczej Almrotha Wrighta, gdzie zainteresował się

bakteriologią. W chwili wybuchu I wojny światowej w 1914 został jako kapitan członkiem

Korpusu Medycznego Brytyjskiej Armii Królewskiej. Tam zwrócił uwagę na dużą liczbę zgonów

żołnierzy z powodu zakażeń. Kiedy skończyła się I wojna światowa, Fleming powrócił do pracy

w Szpitalu Świętej Marii.

• kontynuować swoją pracę badawczą. W 1945 otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie medycyny,

razem z Howardem Floreyem i Ernstem Chainem, którzy zdołali wyizolować odkrytą przez

niego substancję.

• Słynnym jego powiedzeniem było: „To natura wyprodukowała penicylinę, ja ją tylko odkryłem”.

Resztę życia Fleming przepracował w Szpitalu Świętej Marii. W 1943 został wybrany członkiem

Towarzystwa Królewskiego, rok później otrzymał tytuł szlachecki. W 1948 nadano mu tytuł

Profesora Bakteriologii Uniwersytetu Londyńskiego.

Alexander Fleming

Penicylina

Penicylina to antybiotyk, którego zastosowanie

zrewolucjonizowało leczenie chorób zakaźnych. Jest

to substancja wytwarzana przez grzyby z gatunku

pędzlaków, wykazująca silne działanie

bakteriobójcze. Wyróżnia się penicyliny naturalne

(np. Debecylina, V-cylina), penicyliny

półsyntetyczne (np. metycylina, amino penicyliny,

karboksypenicyliny) i penicyliny skojarzone z

inhibitorami ß-laktamaz (np. amoksycylina z

kwasem klawulanowym).

Penicylina- właściwości i działanie

Penicylina zatrzymuje proces tworzenia się ścian bakterii, dzięki czemu

te nie mogą się namnażać i giną. Dlatego penicyliny są stosowane w

leczeniu chorób na tle bakteryjnym. W zależności od rodzaju penicyliny

działają na określone grupy chorób. Penicyliny naturalne, będące

produktami pleśni, zwalczają głównie bakterie gram-dodatnie jak

gronkowce, paciorkowce, laseczki beztlenowe i pneumokoki oraz

niektóre bakterie gram-ujemne. Działają więc na takie choroby jak:

angina, zapalenie płuc, zapalenie zatok obocznych nosa, zapalenie

migdałków, powikłania ropne po zabiegach, kiła, rzeżączka. Stosowane są także w

profilaktyce choroby reumatycznej. Penicyliny

półsyntetyczne zwalczają paciorkowce, pneumokoki, dwoinki rzeżączki,

bakterie odpowiedzialne za boreliozę, bakterie Escherichia Coli,

Salmonella. Penicyliny skojarzone z inhibitorami β-laktamaz mają najszersze

spektrum działania przeciwbakteryjnego.

Penicylina- przeciwwskazania i

najczęściej występujące skutki uboczne

• Penicylina nie może być stosowana u osób wykazujących nadwrażliwość na tę

grupę antybiotyków, jak i u osób na nie uczulonych. Przeciwwskazana jest również

przy uczuleniu na cefalosporyny, ponieważ może wystąpić alergia krzyżowa.

Szczególną ostrożność należy zachować w przypadku chorób o podłożu

alergicznym, przy astmie oskrzelowej, niewydolności serca lub nerek, a także u

osób zażywających leki moczopędne lub zawierające potas.

• Jak wiele innych antybiotyków, również penicyliny mogą wywołać działania

niepożądane. Najczęściej występującymi są dolegliwości ze strony układu

pokarmowego – nudności, wymioty, biegunka, zapalenie jelita grubego czy nawet

zapalenie wątroby. Często mogą pojawiać się także wysypki w postaci pokrzywki,

mogą również wystąpić dreszcze, bóle stawów, obrzęki. Obserwowano również

wstrząs anafilaktyczny, dlatego osoby z nadwrażliwością na ten antybiotyk nie

powinny go przyjmować. Penicylina może powodować dolegliwości ze strony

układu krwionośnego: niedokrwistość, leukopenia, neutropenia, zaburzenia

krzepnięcia. Ze strony nerek przy dużych dawkach może wystąpić nefropatia lub

śródmiąższowe

Objawy penicyliny

U osoby uczulonej na penicylinę po jej przyjęciu

mogą pojawić się m.in. rumień i świąd skóry,

katar, problemy z oddychaniem, nudności, nagły

spadek ciśnienia, a nawet zapaść. W związku z

tym w przypadku uczulenia na penicylinę należy

powiadomić lekarza lub farmaceutę wydającego

lek.

Penicylina

Dziękuję z uwagę

Anna Kowalska